«Τη στιγμή που η εικόνα αναφοράς, η ιδέα, η ιδέα, οι γλωσσικές δομές, ο σημαινόμενος δεν είναι αρκετές ή δεν μπορούν να εκφράσουν αυτές τις δυνάμεις, με ενδιαφέρει να αναζητήσω άλλες λύσεις», λέει ο Posadas όταν μιλά για την Poértica του. Δεν αναφέρομαι στον λεγόμενο «πειραματισμό καθαυτό» , ή απλώς και αυτοσχεδιασμένα λεκτικά παιχνίδια, αλλά για μια διακλάδωση που προκύπτει όταν το ζητά το ποίημα και η γλώσσα, για απόλυτη αναγκαιότητα ως συνέπεια μιας κρίσης. Είναι ένα άκρο που επιτυγχάνεται, μετά από ένα ταξίδι, και κατά συνέπεια έχει νόημα, είναι συνεπές με το μονοπάτι του. Πρόκειται για την έναρξη ενός λεκτικού έργου που τρέφεται από ένταση »
Με τέτοιο τρόπο ώστε ο αναγνώστης, ο άλλος που είναι το ένα όταν διαβάζει, δηλαδή, που γίνεται το ρητό της φωνής που ενσωματώνει τον εαυτό του και προσαρμόζει τη δική του, αυτός ο αναγνώστης θα δει πώς ο ποιητής τον απογυμνώνει για είσοδο ή μάλλον, για να επιτρέψει στον εαυτό του να διεισδύσει σε αυτό το σύμπαν πολλαπλών αναφορών και λεκτικών καταστημάτων που ο Posadas εργάζεται οπλισμένος με οράματα και οραματισμούς που εκφράζονται σε μια γλώσσα ικανή να μην φοβάται τα όριά της.
Σε αυτό το βαθμό, αν μπορεί να ειπωθεί έτσι, για να ονομάσουμε την ανάκληση του μετρήσιμου μέτρου, βεβαιώνω ότι η Lapis aurea στερείται αλλά γεμίζει, ταυτόχρονα, απαράδεκτα, αρνείται τα πάντα, ακόμη και αυτό που επιβεβαιώνω , ανυπόμονος να μην χάσω την προσεκτική, συνεσταλμένη και παραδοσιακή που έχω ως αναγνώστη, αφελής στο να μπορώ να βρω τις λαβές του λόγου ότι με αυστηρή ατιμωρησία και επιδεξιότητα ο ποιητής μεταβάλλει την απατηλή ολότητα σε σημαντικές αναλαμπές φωτεινής φωτεινότητας, σε ρωγμές μέσω της οποίας αναδύεται η αποκαλυπτική δύναμη των λέξεων και της φωνής του.